უკვე აღარავის გვიკვირს ის, ერთი შეხედვით, სიურეალიუსტური სიუჟეტი, რაშიც ჩვენ ვცხოვრობთ და რაც ყველასთვის ჩვეულებრივ ამბად იქცა. უკვე აღარავის გვიკვირს პირბადიანი ხალხი ქუჩაში, საყოველთაო სიჩუმე 21:00 საათის მერე და ღვთაებრივი თუ ასტრაზენეკასეული ვაქცინების ლოდინი ცაში ატყორცნილი თვალებით. კინოდ გადაიქცა ჩვენი ცხოვრება და კინოს ყურება უინტერესო გახდა და შეუძლებელიც, პრინციპში. ჩემი შვილებიც და დედაჩემიც, მაგალითად, უკვე 1 წელია ქალაქგარეთ არიან გახიზნულები და თქვენ წარმოიდგინეთ, ამასაც შევეჩვიეთ. მეტიც, ავტობუსის მოძრაობის ზოლზე (ასეთი გრძელი სახელი გოგა ჩანადირის ხათრით დავწერე) სიარულიც ვისწავლეთ და როცა რეგულაცია მოიხსნა, დავივიწყეთ კიდეც. ერთი სიტყვით, სხვანაირი გახდა სამყარო და ჩვენც გავსხვანაირდით.

შეიძლება ვცდები და ჩემი დაკვირვება არასწორია, რადგან მხოლოდ სოციალური ქსელების, მედიის ზედაპირული შეფასებით და სხვადასხვა აირაი-ენდიაისებური კვლევის შედეგებით ვსარგებლობ. თუ ვცდები, შემისწორეთ და მაშინ სხვანაირად დავფიქრდები ამ საკითხზე. მაგრამ მე მაინც მგონია, რომ უმთავრესი პრობლემა ჩვენი არაადეკვატურობა და ზედაპირიზმია (ამ სიტყვაზე უნდა ველაპარაკო გოგას, რომ დავამკვიდროთ ქართულ ენაში). ჰოდა, პანდემიამ მგონი უფრო გაამძაფრა ეს ორი ტკივილი ჩვენი ერისა (ეს ძველქართული სტილიც მოუხდა ამ წინადადებას, მგონი). კოვიდრეგულაციების, ვაქცინაციის და მასთან დაკავშირებულმა საკითხებმა კარგად აჩვენა, რომ საკმაოდ ალოგიკური და რაღაცნაირი მეწვრილმანე პატარა ტიპები ვართ და ჩვენი უცოდინრობისა და გადაჭარბებული ამბიციების გამო, ვეხეთქებით აქეთ-იქით არგუმენტებს, პოზიციებს, ადამიანებსა და ამბებს. საბოლოო ჯამში კი, ვრჩებით ისეთივე გაუნათლებლები და შინაგანად მაგარი „უბედურებიც“, მაგრამ დღეში ერთხელ ვაცხობთ ჭკვიანურ პოსტებს და განვიკითხავთ, განვიკითხავთ, განვიკითხავთ. ამას ემატება ისტერიკული მედია, უპასუხისმგებლო პოლიტიკური სპექტრი, დამფრთხალი ბიზნესი, შანტაჟისტი სამოქალაქო აქტივისტები და ვართ კარგ ამბავში.

ახლა კი დაპირებული ოპტიმიზმიც: ნუ ნერვიულობთ, კოვიდი რომ დასრულდება, ყველაფერი კარგად იქნება, ან არ იქნება.

პანდემიის პირველი ტალღა ჯანმრთელობის დაცვის კუთხით და არა ეკონომიკაზე გავლენით, გაცილებით ნაკლებ საზიანო აღმოჩნდა საქართველოსთვის, ვიდრე შემოდგომის პერიოდი და პანდემიის მზაკვრულ ძალასთან პირსახით შეჯახება.

მიუხედავად ამისა, დაბნეულობა და შიშიც, განსაკუთრებით კი გაურკვევლობა პირველ ტალღას უფრო ახასიათებდა. მაშინ სრული დახურვისა და კარჩაკეტილობის ეტაპზე, მეტი დროც გამიჩნდა ახალი საქმეების წამოსაწყებად და უბრალოდ დაფიქრებისთვის, წარსული-აწმყო-მომავლის ხელახალი გააზრებისთვის და გადადებული საქმეების დასრულებისთვის.

სამაგიეროდ კარგად ვიცით, რომ კორონა პანდემიის დროს, მილიონობით ადამიანს მსოფლიოში და ათასობით ადამიანს საქართველოში არ გაუმართლა: სამწუხაროდ, მსხვერპლიც ბევრია და გამოჯანმრთელების რთულ და ხანგრძლივ, შეუსწავლელ-გაურკვეველ გზაზე შემდგარი ადამიანების რაოდენობაც.

მოაზროვნების არმოსმენის პარალელურად, ჯერარგაგონილ მასშტაბებს მიაღწია პოპულიზმმა – სახალხო მჩხიბავების, თვითაღიარებული მორალისტების, თვითნასწავლი დასტაქრებისა და თვითეკოლოგების, დაჟინებული მზერით პროგნოზისტების, იადიგარ დაუდის მე-9 კარის მე-4 თავის მე-2 პწკარის მიმდევრებმა სრულიად სოციალური ქსელი დაიპყრეს და დაიმონეს.

ვიცი, რომ საქართველო შეიცვალა. ვიცი, რომ მეც შევიცვალე. სულ მეფიქრება, ამ ცვლილებების პერიოდში, ვიპოვეთ თუ არა რაიმე საერთო წერტილი, საერთო თვალთახედვა, საერთო გადმოსახედი მაინც? აი, თუნდაც ისეთი, მე რომ არხილოსკალოში ვიპოვე. თუმცა, ისიც საკითხავია – უნდა გვეპოვა? ეს იქნებოდა ცვლილება? ან რატომ უნდა გვეპოვა ყველას ასეთი რაიმე საერთო? ცალკეულმა ჯგუფებმა – ზოგმა დიდმა, ზოგმა მცირემ ხომ იპოვა ასეთი შეხების წერტილები და საერთო გამოცდილების რუკაც ჩამოაყალიბა. ეს საკმარისი არ იყო ცვლილებების შესამჩნევად?

შარშან ამ დროს, კოვიდ-19 ძალიან შორეულ პრობლემად მეჩვენებოდა. ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ ეს შორეული და უცნობი პრობლემა ბოლო პერიოდის საერთო გლობალური გამოწვევა და მსოფლიო პანდემიის მიზეზი გახდებოდა.

მოვლენები ძალიან სწრაფად ვითარდება, ამიტომ დღეს გამოთქმული მოსაზრება და ანალიზი ხვალ ისევ აქტუალური ვეღარ იქნება. ეს არის ახალი ერა, რომელიც ყველამ უნდა გავიაზროთ და ბევრი ვიმუშაოთ ადაპტაციასა თუ ახალი შესაძლებლობების შექმნაზე.

როგორია თქვენი პოსტკოვიდური გეგმები?

ვიღაცამ შეიძლება თქვას, რომ ახლა მოკლევადიანი, მეტად რეალისტური და მოკრძალებული გეგმების დროა. მე კი ვიტყოდი, რომ სწორედ დიდ და გრანდიოზულ გეგმებს მივყავართ წარმატებამდე. სწორედ ეს დიდი და გრანდიოზული გეგმები გაიძულებს, რომ იმოქმედო უფრო სწრაფად, სხარტად და მეტი ძალისხმევით. ასეთ ვითარებაში მუშაობისას ჩვენ ვავლენთ ჩვენი შესაძლებლობების მაქსიმუმს. ახლა კი ის დროა, როდესაც გვიწევს, გამოვავლინოთ მაქსიმალური ძალისხმევა, ავითვისოთ ახალი უნარები და გზა გავიკვლიოთ ამ რთულ პერიოდში. ასეთს ვხედავ პოსტკოვიდურ საქართველოს – ამბიციური და გრანდიოზული გეგმებით.