თუ გადავრჩით, მოხდება გლობალური ცვლილებები ან სწორედ ამ ცვლილებების მიზეზით გადავრჩებით, რომ რაღაც არსებითად შეიცვლება და ჩვენი ყოფა უწინდელი აღარ იქნება.
ჩვენი დღევანდელი მდგომარეობა ძალიან ჰგავს წრთობის პროცესს.
ყველაფრის კონტროლისადმი თანდაყოლილი მიდრეკილება გვავალდებულებს, ამ კითხვას პასუხი გავცეთ, რათა ვიპოვოთ მიზეზშედეგობრივი კავშირები და განვჭვრიტოთ მომავალი. მაგრამ ხომ შეიძლება, არც არაფერი მოხდეს და ყველაფერი ძველებურად დარჩეს?
ადაპტაციის პროცესი ყოველთვის რეაქტიულია და გულისხმობს შეცვლილ პირობებთან შეგუებას, მაშინ როდესაც პროგნოზირება/მიზნის ქონა პროაქტიული პროცესია, ოღონდ არა მკითხაობა - „რა იქნება?“, არამედ - რა გვინდა იყოს. მხოლოდ ასეთი კომბინაციით შეიძლება საზოგადოებისთვის წარმატებით დასრულდეს ნებისმიერი ადაპტაციის პროცესი. * შეთანხმება „რა გვინდა იყოს“ შესაძლებელია მხოლოდ ისეთ საზოგადოებებში, რომლებიც დამოუკიდებელი და თავისუფალი ადამიანებისგან შედგება.
☄ კარანტინი საუკეთესო დროა იმაზე საფიქრალად, რა არის ეს „რაღაც“, რომლისთვისაც გვინდა თავისუფლებაც და დამოუკიდებლობაც, და ამ კითხვაზე პასუხის პოვნა შეიძლება ჩვენი ადაპტაციის ათვლის წერტილად იქცეს.
ჯეპრას ონლაინდისკუსიის სტუმარია, რევაზ კოპალაძე "კავკასუს ონლაინის" გენერალური დირექტორი.
