ინტერვიუ მომზადდა პროექტის #თვითშემეცნებისთვე ფარგლებში
ვინ მოახდინა ყველაზე დიდი გავლენა შენზე და იმაზე, თუ რას წარმოადგენ დღეს? როგორ?
ის, რომ რაღაც წარმატებას მივაღწიე, ერთი ადამიანის დამსახურება ვერ იქნება. ოჯახმა მასწავლა, რომ განათლება ყველაზე დიდი ინვესტიციაა, მერე დამეხმარა ამ ინვესტიციის ჩადებაში, დამარწმუნა საკუთარ შესაძლებლობებში, ოვაციებით ხვდება ჩემს ყველა წარმატებას და თან მახსენებს, რომ ამაზე არ უნდა გავჩერდე.
ჩემი სამსახურების თანამშრომლებსაც ვერ დავუკარგავ წვლილს. ბევრი არა, მაგრამ იყო რამდენიმე ისეთი, ვისაც აუტანელი სამუშაო პირობების მიუხედავად, არ დაეზარა და საკუთარი ცოდნა გამიზიარა. მათი დამსახურებაა ისიც, რომ დღეს მე სხვისთვის რაღაც ახლის სწავლება არ მეზარება.
პროფესიის და საქმის მიმართ ჩემი დამოკიდებულების ჩამოყალიბებაში რამდენიმე ლექტორიც დამეხმარა. სრულიად უცხო ქვეყანაში, ლექტორები, რომელთათვისაც რიგითი სტუდენტი ვიყავი, ჩემს მონდომებას აფასებდნენ და საათებს ატარებდნენ ჩემთან ერთად, სხვადასხვა თემის განხილვაში, სალექციო საათებს მიღმა.
და როცა შენში ამდენი ადამიანი ამხელა ინვესტიციას დებს, როგორ შეიძლება რომელიმეს მაინც იმედი გაუცრუო?!
რას აკეთებ, როდესაც დაბრკოლების წინაშე დგები? როგორ აგვარებ პრობლემებს?
სამწუხაროდ, პირველი რეაქცია ყოველთვის პანიკაა. ამის კონტროლი ჯერ ვერ ვისწავლე. თუ ვინმეა გარშემო, ვისაც შეუძლია, შემომილაწუნოს, ხომ კარგი. თუ არადა, მე თვითონაც ვახერხებ მალევე დამშვიდებას. საბოლოოდ, მაინც ერთ დასკვნამდე მივდივარ: თუ პრობლემა მოგვარებადი არ არის, რა აზრი აქვს ნერვიულობას. თუ მოგვარებადია - მაშინ, მითუმეტეს რა მანერვიულებს. უნდა ავდგე და მოვაგვარო.
როგორ ფიქრობ, რა არის საუკეთესო გზა, კარიერაში წარმატების მისაღწევად?
გზა წარმატებისკენ რომ განათლებაზე გადის, ეს არაა ახალი ამბავი. ოღონდ, ეს განათლება თუ განახლებადი არ არის და 10 წლის წინ, უნივერსიტეტში მიღებულ ცოდნას ეფუძნება, ეგ არ ითვლება. ვისაც ჰგონია, რომ დიპლომი აიღო და სწავლა ჰაერში ქუდის აგდებით დაასრულა, ძალიანაც ცდება. მთავარი ამბები ზუსტად მაგის მერე იწყება და კარგია, თუ არასდროს დამთავრდება. ე.ი. კარიერული წინსვლაც უსასრულო იქნება.